Το σπάνιο ποίημα του Φίλωνα Κτενίδη για “τα όνειρα των ποιητών”.
Ο Φίλων Κτενίδης (Τραπεζούντα 1889 – Θεσσαλονίκη 13 Ιουλίου 1963) το 1910, σε ηλικία 21 ετών, εκδίδει την δικιά του δεκαπενθήμερη εφημερίδα, με τίτλο “Επιθεώρησις”.
Παράλληλα γράφει ποιήματα. Το ποίημά του με τίτλο “Το μνήμα του ποιητού” δημοσιεύθηκε το έτος 1911. Η πηγή είναι διαθέσιμη στον ερευνητή που μας απέστειλε προς δημοσίευση την ανάρτηση, και επιθυμία του είναι να μην δημοσιευθεί για ευνόητους λόγους.
Το εν λόγω ποίημα ο Φίλων Κτενίδης το αφιερώνει “στα όνειρα των ποιητών”.
Διαβάστε παρακάτω το σπάνιο ποίημα του Φίλωνα Κτενίδη.
Κατά την δακτυλογράφηση διατηρήθηκε η ορθογραφία του αρχικού.
ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ
Αφιερωμένο εις τα όνειρα των ποιητών
Μη τόνε πάψης τον σκοπό γλυκόλαλο αηδόνι
ψάλλε και το τραγούδι σου σκορπά παρηγοριά
εις τες καρδιές που έλυωσαν, που ρίζωσαν οι πόνοι,
σ’ τα στήθη όπου, πλάκωσεν η μαύρη ερημιά.
Ψάλλε γλυκέ τραγουδιστή, την φύσι, την αγάπη,
ίσως να είμαι αναίσθητος την άλλη την αυγή,
ποιος κέρει αν τ’ αδύνατο το άμοιρό μου μάτι
δεν σβύση πριν αυγερινός και πάλιν ξαναβγή.
Άκου τί έχω να σου πω… το μόνο μυστικό μου
κι’ όταν το χώμα σωριασθή απάνω μου ψυχρό
έλα σ’ το κυπαρίσσι μου. ‘ς τον μαύρο σύντροφό μου
και ψάλλε μου αιώνια με πένθιμο σκοπό.
Πες μου τα λόγια τα γλυκά, που νοιώθει η αγάπη
λόγια που δεν τα άκουσα ‘ς όλη μου την ζωή
κάνε το κυπαρίσσι μου του έρωτα παλάτι
και της χαράς ο θόρυβος τριγύρω ας αντηχή.
Όση αγάπη ένοιωσα σ’ τα στήθη μου να καίη,
αγάπη όπου φύλαξα κρυμμένη μυστική,
τ’ αδιάκοπο τραγούδι σου ας διαλαλή και ας λέη
σ’ όποιον διαβάτη σπλαγχνικό περάση απ’ εκεί.
Ίσως κ’ Εκείνη να περνά, ν’ ακούση το τραγούδι
να σ’ αρωτήση το γιατί σε μνήμα ερημικό
που δάκρυ δεν εδρόσισε, δεν στόλισε λουλούδι
κλαίεις με τόσο λυπηρό σκοπό πονετικό;
Τραγουδιστή μου, μη ξεχνάς τα λόγια που σε λέγω
απάντησι σ’ τη νέα αυτή να δώσης σαν ρωτά.
Πες την… Ε… κόρη, τί ρωτάς για κείνον όπου κλαίω;
είνε καρδιά που και βαθειά ς’ το μνήμα αγαπά…
Ήταν φτωχός… αγάπησε με όλη την καρδιά του
μια ώμορφη Νεράϊδα, μια νέα ζηλευτή…
Μα Εκείνη δεν του πόνεσε την μαύρη ερημιά του
κι’ αυτό το χώμα άμοιρο σκεπάζη Ποιητή.
Τραπεζούς.
ΦΙΛΩΝ ΚΤΕΝΙΔΗΣ