Η στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο: Δύο δρόμοι, μία απόφαση.
Ο Υπουργός εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας στην ομιλία του (11/2), στο “6th Delphi Forum Washington DC”, στην Ουάσιγκτον, το οποίο διοργάνωσε το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, σε συνεργασία με την αγγλόφωνη έκδοση της εφημερίδας Καθημερινή και το Ελληνοαμερικάνικο Συμβούλιο Ηγεσίας (HALC), ανέπτυξε μια επιχειρηματολογία για το ποια χώρα, μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, θα έπρεπε να θεωρηθεί πιο αξιόπιστος σύμμαχος από τις ΗΠΑ.
Αναλυτικά ο Νίκος Δένδιας είπε:
“Πλέον, αντιληφθήκαμε ότι ο κόσμος που πιστέψαμε ότι θα υπάρξει έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Και αυτές οι προκλήσεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα από μεμονωμένα κράτη, ούτε καν αν πρόκειται για ένα κράτος τόσο μεγάλο όσο οι ΗΠΑ. Θα πρέπει λοιπόν να αποδεχθούμε έναν τρόπο λειτουργίας στην κοινή μας αμυντική πολιτική, τουλάχιστον μεταξύ ημών στον Δυτικό κόσμο. Θα ήθελα ωστόσο να κάνω μια βασική ερώτηση. Τι εννοούμε με αυτό το «εμείς»; Ποιοι είμαστε «εμείς»; Ποιοι θα ήταν οι Σύμμαχοι των ΗΠΑ στην προσπάθεια να σταθεροποιηθεί αυτός ο κόσμος;
Αυτό που θα κάνω λοιπόν, θα είναι να προτείνω δύο διαφορετικά παραδείγματα, όπως υφίστανται στη γειτονιά μας, την Ανατολική Μεσόγειο. Και έπειτα, οι ΗΠΑ θα μπορούν να αποφασίσουν ποιο από αυτά τα δύο παραδείγματα εξυπηρετεί βέλτιστα τα συμφέροντά της.
Από τη μία έχουμε μια αυταρχική χώρα (σσ εννοεί την Τουρκία) που δεν αισθάνεται την ανάγκη να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ωστόσο δεν επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, διατηρώντας στενότατες σχέσεις με τη Ρωσία.
Και αυτό δεν είναι μια μεμονωμένη πολιτική. Είναι μια διαρκής πολιτική. Θα σας θυμίσω ότι αυτή η χώρα υπήρξε σύμμαχος των Κεντρικών Δυνάμεων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ουδέτερη όταν οι Δημοκρατίες πολεμούσαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν συμμετείχε κατά κανέναν τρόπο και δεν επέτρεψε καν χρήση του εδάφους της κατά τους πολέμους στο Ιράκ.
Και βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε, αμφισβητεί διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα, αγνοεί τις διεθνείς συνθήκες, εμπλέκεται ενεργά σε τοπικές διαμάχες, αποτελεί η ίδια πηγή αστάθειας, στρέφεται περισσότερο προς το Ισλάμ μέρα με τη μέρα, ανοίγει χιλιάδες ισλαμικά σχολεία, φιλοξενεί την αδελφότητα της Χαμάς, είναι φιλικά διακείμενη προς την Χαμάς, είναι δηλωμένος εχθρός του Ισραήλ, αναπτύσσει επιθετικά drones, αναπτύσσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, κατασκευάζει αεροπλανοφόρα σε μια γεωγραφική περιοχή όπου δεν θα χρειαστούν, απειλεί σύμμαχο χώρα με πόλεμο, με casus belli, εάν αυτή ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Προβάλλει στρατιωτική ισχύ βάσει της αντίληψης ότι η ισχύς επιβάλλει το δίκαιο. Θεωρεί εύλογο στόχο την αναβίωση μιας αυτοκρατορίας στον 21ο αιώνα. Είναι δυνητικό μέλος των BRICS. Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς, θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, θα σταματήσω όμως εδώ.
Τώρα θα σας παρουσιάσω ένα άλλο παράδειγμα. (σσ αναφέρεται στην Ελλάδα) Μια χώρα υπέρμαχο του Διεθνούς Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, και των κανόνων που βασίζονται στη Διεθνή Τάξη. Μια σύγχρονη Δημοκρατία, με όλα της τα λάθη, η οποία ωστόσο διαθέτει θεμελιώδη δικαιώματα, ελευθερία του λόγου, δικαιώματα των γυναικών, ελευθερία της πολιτικής έκφρασης και η οποία είναι προσηλωμένη στις δημοκρατικές αξίες. Ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μια χώρα η οποία πολέμησε και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους πλάι-πλάι με τις δυνάμεις της Δημοκρατίας και που έχασε περίπου το 10% του πληθυσμού της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια χώρα η οποία τάχθηκε στο πλευρό της Ουκρανίας, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της στην υπεράσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας, μια χώρα η οποία εισήγαγε την Ατζέντα της Θεσσαλονίκης και βοήθησε τα Ανατολικά Βαλκάνια να γίνουν μέλος της ΕΕ, καθώς και τα Δυτικά Βαλκάνια να γίνουν επίσης μέλος της ΕΕ.
Μια χώρα η οποία επέλυε τις διαφορές της με όλους τους περιφερειακούς παράγοντες με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, μια χώρα η οποία εκσυγχρονίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις της αλλά επί τη βάσει αμυντικού, και όχι επιθετικού, δόγματος. Μια χώρα με πλούσια, αρχαία, δημοκρατική κληρονομιά, η οποία έχει επηρεάσει σημαντικά τους Ιδρυτικούς Πατέρες και το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Αυτά τα δύο παραδείγματα λοιπόν παρουσιάζονται ενώπιον των ΗΠΑ ώστε να επιλέξει.”