Στις 14 Φεβρουαρίου κάθε έτους, έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται η “ημέρα των ερωτευμένων”
Μια γιορτή που επεκράτησε διεθνώς και είναι αφιερωμένη στον πιο λατρεμένο, εμπορικό άγιο του έρωτα, τον Άγιο Βαλεντίνο. Μικροί και μεγάλοι εκφράζουν με πολλούς τρόπους την ημέρα αυτή το πιο όμορφο συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος, την αγάπη. Αν όμως διαβάσουμε τη ζωή αυτού του δυτικού αγίου, θα δούμε ότι δεν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο στοιχείο το οποίο να ταυτίζεται με την αγάπη μεταξύ των δύο φύλων του άνδρα και της γυναίκας.
Παρόλα αυτά η δυτική εκκλησία έχει καθιερώσει τον Άγιο Βαλεντίνο ως προστάτη των ερωτευμένων, του έρωτα, της αγάπης, ως άγιο και προστάτη των ζευγαριών. Ίσως γιατί το όνομα Βαλεντίνος ακούγεται όμορφα στα αφτιά μας. Οι ρίζες αυτού του εθίμου εντοπίζονται από την εποχή της Βαυαρικής αντιβασιλείας, με την εγκατάσταση προτεσταντών και καθολικών, οι οποίοι ήρθαν μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους συνοδεύοντας τον Όθωνα.
Εμείς όμως οι Έλληνες έχουμε τους δικούς μας αγίους για τον έρωτα και την αγάπη, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, τους οποίους γιορτάζουμε στις 13 Φεβρουάριου. Αγίους που κάλλιστα θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον εμπορικό άγιο Βαλεντίνο των δυτικών και να χαρακτηριστούν παγκόσμια ως τα αληθινά πρότυπα για τον έρωτα και την αγάπη, αφού η αγάπη τους έφτασε μέχρι το θάνατο, μαρτυρώντας για το πρόσωπο του Χριστού. Τα λίγα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τη ζωή τους μαρτυρούν το μεγαλείο της αγάπης τους και είναι πρότυπο γι’ αυτούς που αγαπούν, ιδιαίτερα σήμερα που το πραγματικό νόημα της αγάπης «παίρνει» άλλη μορφή.
Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα ήταν Ιουδαίοι στην καταγωγή και κατάγονταν από τον Πόντο. Στις αρχές της εξάπλωσης του χριστιανισμού, τους βρίσκουμε στη Ρώμη. Έπειτα όμως από διωγμό εναντίον των Ιουδαίων, κατέφυγαν στην Κόρινθο. Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα. Όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε την Κόρινθο για να διδάξει την ορθόδοξη πίστη, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα του προσέφεραν θερμή φιλοξενία καθώς είχαν εντυπωσιαστεί με το κήρυγμά του. Τόσο τους άγγιξε ο λόγος του απόστολου, ώστε αφού κατηχήθηκαν και βαπτίσθηκαν αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν στις περιοδείες του ως βοηθοί του.
Διαβάζοντας τον συναξαριστή τους, καταλαβαίνουμε πως η ζωή τους δεν είχε ως βασικό σκοπό μόνο την απόλαυση του έρωτα. Έβλεπαν την ένωση τους ως Αγία Τράπεζα, όπως αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος, που είχε ως σκοπό την τεκνοποιία και την μετέπειτα διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Ήταν κοινωνικότατοι με τους άλλους όπως συμπεραίνουμε από τον συναξαριστή τους. Η αλληλοβοήθεια και η αλληλοπεριχώριση (η ύπαρξη του ενός μέσα από τον άλλον χωρίς να χάνεται η προσωπικότητά του) ήταν απόρροια της αγάπης τους. Επεδίωκαν την ηθική τελειοποίηση τους μέσα από μια συνεχή προσπάθεια για έντονη επικοινωνία με το Θεό.
Γι’ αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στις αρχές του 1999 με πρότασή του όρισε οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα να γιορτάζονται ως οι προστάτες της αγάπης και της «εγγάμου συζυγίας».
Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τους Αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου κινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.
Αργότερα προς το τέλος της ζωής τους, οι διώκτες του χριστιανισμού τους συνέλαβαν και τους αποκεφάλισαν, χαρίζοντας μαζί με τον τίτλο των αποστόλων και τον τίτλο των μαρτύρων.
Στην ακολουθία του άρθρου την ημέρα της γιορτής τους διαβάζουμε: «Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησίν βλέπων, ουκ ανδριούμαι προς τομήν ανήρ κάρας».
Βλέποντας ο Ακύλας την γυναίκα του να αποκεφαλίζεται και να μαρτυρεί λέει: «Μπορώ να μην φανώ άνδρας εγώ ανάλογα προς την γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για αποκεφαλισμό υπέρ της πίστεως του Χριστού;»