Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα
Η Κρήτη δεν παραχωρήθηκε στο νέο Ελληνικό Βασίλειο με τις διεθνείς συνθήκες (1829, 1830, 1832) που συνάφθηκαν μεταξύ της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι Κρήτες αγωνίστηκαν για την ένωσή τους με την Ελλάδα για περίπου έναν αιώνα, εξασφαλίζοντας σημαντικές θεσμικές πράξεις, που θα συνέβαλαν στην ανάπτυξη του νησιού.
Το καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας που αναγνωρίστηκε για όλους τους υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Χάττ-ι-Χουμαγιούν, 1856), τα προνόμια που παραχωρήθηκαν στους χριστιανούς της Κρήτης με τον Οργανικό Νόμο (1868), και το ημιαυτόνομο καθεστώς που εξασφάλισε η Σύμβαση της Χαλέπας (1878) στο νησί ευνόησαν την ανάπτυξη ενός ομογενούς πληθυσμού που μιλούσε την ελληνική γλώσσα, ασπαζόταν την ορθόδοξη θρησκεία και είχε σαφή εθνική συνείδηση ότι ανήκει στην Ελλάδα.
Το 1895, η άρνηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός καθεστώτος ευρείας αυτονομίας για το νησί, προκάλεσε την εξέγερση των χριστιανών (Μάιος, 1896).
Ακολούθησαν, εκτεταμένες βιαιότητες στα Χανιά από τους Τούρκους (Ιανουάριος, 1897), με συνέπεια η Ελλάδα να στείλει στρατό στην Κρήτη και να διεκδικήσει την ένωσή της με την Ελλάδα.
Το 1898, κατοχυρώθηκε η αυτονομία του νησιού με συμβολική επικυριαρχία του σουλτάνου και επιλεγμένο ηγεμόνα τον Πρίγκιπα Γεώργιο. Ωστόσο, η επίσημη ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, επισφραγίζεται με τη Συνθήκη του Λονδίνου (Μάιος 1913).
Στις 1 Δεκεμβρίου 1913, υψώνεται η Ελληνική Σημαία στο Φρούριο Φιρκά των Χανίων κατά την άφιξη του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’.